یگانۀ من

یگانۀ من

زمن گریختی و تلخ شد زمانۀ من

به خاک شد سر و سودای عاشقانۀ من

فروغ و نور و تجلی روزگار نماند

ستاره دیده فروبست در شبانۀ من

قرار و رام به آرامگاه دیده نماند

به فصل عمر گلم سوخت آشیانۀ من

من آن پرندۀ بشکسته بال و پر بودم

که دست سوز تو آتش زد آشیانۀ من

به کاکلت صنم من نه باز بوسه زنم

نه برگ و رنگ نگاهت بود بهانۀ من

نه دل به بند سیه گیسوی تو بند کنم

نه چشم ناز و نگاهت بود نشانۀ من

ز ……. و زبیژن ز وامق و فرهاد

هزار مرتبه افزون شده فسانۀ من

ترنم نگهت بوی ناز آغوشت

به شور و ولوله انداخت دام و دانۀ من

به هر کرانۀ هستی صدا صدای تو بود

نگه نگاه تو ، عشق مودبانۀ من

هوای زندگی ام سرد شد تو چون رفتی

غبار غم بگرفت آشیان و لانۀ من

نیامدی که طلسم جفا شکسته شود

مقدسانۀ من عشق من یگانۀ من