دگرمن محمد طیب یوسفی عیاری دیگری از تبار آزاده گان

مرحوم دگرمن محمد طیب یوسفی، عیاری دیگری از رفته گان

این جوان با غیرت و مبارز یکی از افسران با شهامت اردوی ملی افغانستان بود که جایگاهی خاصی از محبوبیت و موقف را در میان هم وطنانش اعم از موی سپیدان و نسل جوان و همینطور هم مسلکان خود داشت وهمیشه  با لب پرخنده و چهرۀ بشاش و دوستانه در محافل دوستان چون شمع می درخشید.

از لحاظ خانوادگی و اصالت فامیلی، فرزند مرزا محمد یوسف خان و نواسه سید احمد خان و هم چنان از نواسه گان افسقال یارمحمد بیک خان از بزرگان و خوانین مشهور تخارستان بود. محمد طیب یوسفی در 25 جنوری 1952 متولد و در 3 فبروری 1984 در عمر 33 سالگی به شهادت رسید. در سن 12 سالگی به کابل فرستاده شد و شامل مکتب نظامی (حربی شوونڅی) گردید و از آنجا به دانشگاه نظامی افغانستان (حربی پوهنتون) راه یافت که در سال 1974 تحصیلات عالی نظامی را با درجۀ عالی به پایان رساند. پس از پایان تحصیلاتش شامل اردوی ملی افغانستان گردید تا با دیگر همقطارانش مصدر خدمات ارزنده برای کشورش گردد. موصوف در پست های مختلف اردوی ملی افغانستان خدمت نمود و آخرین مسؤلیتش رییس ارکان غند خوست بود که در آنجا توسط دشمنان میهن(خلقی ها) به شهادت رسید.

موصوف بعد از وفات پدرش نه تنها اداره امور خانواده را برعهده گرفت بلکه اداره امور زمین های خانوادگی را نیز بردوش گرفت. با به ارث بردن زمینداری های زیاد (آبی و للمی) در اطراف ولسوالی چاه آب و در وادی سمتی که شمالی ترین نقطه اتصال افغانستان به جمهوری تاجیکستان است برای چندمین بار به دعوی غاصبین زمین و ارازیل معترض کشانیده شد و اما موصوف با احترامی که به مردمش داشت، دنبال تحصیل و زحمات فراگیری مسلک رفت و خود را تا حدودی از جنجال های زمینداری کنار کشاند. محمد طیب نه تنها منحیث یک افسر غیور و پاک به مسؤلیت خود در وظیفه ادامه میداد بلکه در عین زمان به لحاظ علاقمندی وافری که به ورزش رزمی بوکس داشت شامل تیم ورزشی بوکسینگ اردوی ملی شد وبعد از تمرینات زیاد توانست  در مسابقات مختلف اردوی ملی اشتراک ورزد که در شمار زیادی از آن مسابقات دوستانه پیروز میان به در آمد و جوایز زیادی دریافت کرد.

یکی از حقایق زندگی او که دامنگیر ده ها هزار افسر با شرف افغانستان نیز شده بود، تحمیل کودتای هفت ثور و تغیر نظام در افغانستان بود که به ویژه برای افسران نظامی سخت و دشوار بود تا از یکطرف مسلک، تخصص و راه و شیوۀ انتخابی زندگی خود را نگهدارند و ازجانبی هم با مشکلات و پیچیدگی های سیاسی و نظامی کشور دست و پنجه نرم کنند. محمد طیب افسر ورزیدۀ تخارستان زمین و این مرد همت و سخاوت و دستگیر همیشگی فقراء و بیچاره گان وطن نیز در این ناگزیری ها خود را اجباراً به دوام مسلک خود مقید ساخت و با همنظری بزرگان خانواده اش لحظات زندگی را پیش میبرد.

در حالی که کاکا و خسر مرحومش محمد شریف خان، از بزرگان و خوانین با نام و نشان چاه آب، و پسر کاکا و خسر بره اش محمد ذاکر خان، یکی دیگر از عیاران و خان زاده های با شرف، در رهبری و صف آزادی خواهان آن دیار بر علیه اشغال کشور توسط اتحاد شوروی قرار داشتند و در اوایل سال های تجاوز شوروی در جبهات مبارزه به شهادت رسیدند، محمد طیب یوسفی حین خدمت به وطن در ولایت جنوب شرقی خوست به شهادت رسید.

جنازۀ آن مرحومی به کابل انتقال داده شد و در روز جنازه اش بالای قبر او در حالی که نویسنده (داکتر جمراد جمشید) شاهد عینی بودم،  مرحوم وکیل محمد علم خان فیض زاد به نمایندگی از فامیل و منحیث بزرگ خانواده گی شهادت او را به توصیف گرفته و از مردم شریف چاه آب و دیگر دوستان و اقاربی که برای تسلیت در آنجا جمع شده بودند اظهار امتنان نمود.

از مرحوم  دگرمن محمد طیب یوسفی سه فرزند (یک پسر و دو دختر) به جای مانده که توسط همسر با شهامت و نجیبش سرپرستی شده و به مدارج عالی تعلیم و تربیت معقول رسانیده شده اند. روحش شاد و بهشت برین جایش باد.